Tijdens een lessenreeks in maart-april 2018 over “Heavenly Order” (Samenhang in de Quran) werden ook enkele Q&A sessies met broeder Nouman Ali Khan ingelast. Ik pik er een uit die velen van ons aanbelangt.
De vraag: “Wat zeg je over naaste verwanten die de Quran gebruiken als Daliel (bewijs) om hun eigen strenge regels op te dringen en zo misschien zelfs hun kinderen mishandelen? Als gevolg kunnen die kinderen een trauma overhouden aan de Quran en de Islam zelf. De ouders deden dat omdat zij meenden dat dit de bedoeling van de Quran was. Je hebt het al vaker hierover gehad, maar kan je er wat dieper op ingaan?”
Broeder Nouman: Ik zeg dit niet in mijn khutba’s, maar we hebben een ernstig probleem in heel wat Muslim-gezinnen waar één van de ouders, of zelfs allebei, ultra-religieus wordt als compensatie voor een zondig verleden. Hun godsdienstige gedrag wordt obsessief en dwangmatig. Zij gaan ervan uit dat je altijd schuldig blijft tegenover Allah en door die negatieve instelling over de godsdienst creëren zij een versie van de Islam waarin Allah van nature uit boos is en alles wat je doet haraam.
Zij worden letterlijk meer islamitisch
dan de Islam zelf
en halen uit de Ayaat en de Hadieth
wat er niet in staat.
Ze ergeren zich zelfs aan een boodschap van barmhartigheid en vergiffenis. Ik heb effectief mensen ontmoet die, nadat ik had gesproken over vergiffenis, naar me toe kwamen en zeiden dat ik meer over de straf van Allah moet spreken. Het klopt uiteraard dat Allah over bestraffing spreekt, maar als het je stoort dat er ook sprake is van vergiffenis, dan heb je een probleem. En als je dat dan aan kinderen oplegt…
Je hebt er geen idee van hoeveel mensen mij op de sociale media en via email aanspreken en me vertellen dat ze ternauwernood nog Muslim zijn en dat Allah hen heeft gered. Als ik hen dan vraag wat het belangrijkste element was dat hen wegdreef van de Islam, was het antwoord “Mijn moeder, mijn vader”…
“…omdat ze zo diep-religieus zijn. Door de manier waarop ze Dawah tegenover mij deden en me de godsdienst wilden opdringen, de manier waarop ze mij voortdurend het gevoel gaven een nietsnut te zijn, wilde ik niets meer met de Islam te maken hebben. Ik was er bijna uit gestapt door hen en het is een mirakel dat ik nog Muslim bèn. En ik kan mezelf er niet toe brengen om mijn moeder/vader te vertellen dat ik niet Muslim ben dankzij hen maar ondanks hen.”
Voor mij is dat pure waanzin! Ik kan daar niet mee om.
Die ouders denken dat ze hun kinderen redden.
Nu, het is niet aan jou om iemand te redden.
Als onze Boodschapper (vrede en zegeningen over hem) al niet zeurde…
(De Edele Quran 20:132) Met andere woorden, hou vol maar wees niet streng, wees toegewijd maar blijf vriendelijk en voorzichtig. Je moet een “mens van Sabr” worden wanneer je iemand oproept om te bidden. Dat doe je niet met boze uithalen.
Nu, wat kan je daartegen doen?
We moeten allemaal herinnerd worden aan wat we moeten doen en hoe. Uit ervaring met dergelijke ouders weet ik echter dat ze vaak vastgeroest zitten in hun manier van doen. Ze zullen antwoorden: “Ik weet wel wat je zegt, maar…” en dan zeggen net het tegenovergestelde van wat ik net heb verteld en rechtvaardigen ze hun gedrag. Ofwel zeggen ze: “Bedankt voor je goede raad, maar dit gaat niet over mij. Zoiets doe ik nooit!”
Als je niet erkent dat er een probleem is, kan je het ook niet oplossen. Jammer genoeg is dat mijn ervaring met heel wat ouders: ze lijken niet te snappen dat ze een probleem hebben, hoe hard je ook probeert met hen hun situatie te analyseren.
Als die ouders zo vastzitten in hun gewoonten,
blijft er slechts één advies voor de kinderen:
je moet brede schouders ontwikkelen,
een dikke huid. Je kan er weinig anders mee doen…
Tot hier broeder Nouman Ali Khan…
Ik vind het slot zo tragisch. Realistisch maar tragisch… Je zal maar zo’n drammerige ouder, partner of vriend hebben die voortdurend aan je hoofd zaagt dat je moet bidden, Quran leren, baard laten staan, hoofddoek dragen… en dat je anders brrrrandt in de Hel! “O wat ben je een slecht mens als je niet zus of zo!!” Jeetje…
Het is nu aan ons om ons af te vragen of we met onze goede bedoelingen niet inderdaad soms teveel doordrammen… Tegenover onze kinderen? Tegenover onze familie in het algemeen? Tegenover collega’s en buren? Was ook jouw reactie: zo ben ik niet? Denk nog eens na. Vraag het ze. Vraag het je kinderen, je man, je vrouw…
Onze taak is net als die van onze Profeet:
geef de oproep, de boodschap, door.
Plant het zaadje. Of het kiemt en groeit hangt niet van jou af… En als je probeert het plantje uit zijn zaadje te trekken, komt er helemaal niets van terecht.
Het vraagt moed om vertrouwen te geven – aan Allah, aan je kind, aan je vriend(in) of kennis – maar dat is wat ze nodig hebben om zelf, op eigen kracht en uit vrije wil en met de hulp van Allah, te komen tot inzicht, geloof en overgave. Bid dat ze het halen, maar geef ze de ruimte. Er is geen dwang in onze godsdienst!
Vrouwen in de Islam 